Πρόκειται για την πρώτη μονογραφία που μελετά τον θεσμό του δεδικασμένου στο διοικητικό δικονομικό δίκαιο, o οποίος δεν έχει τύχει της επεξεργασίας του που επιφύλαξαν οι θεωρητικοί του αστικού δικονομικού δικαίου. Οι περισσότερες πράγματι μελέτες με αντικείμενο τη διοικητική δίκη την έχουν προσεγγίσει κυρίως από την πλευρά των προϋποθέσεων του παραδεκτού των ενδίκων βοηθημάτων. Από την άλλη πλευρά, οι ίδιες οι συνέπειες των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων έχουν μελετηθεί περισσότερο υπό το πρίσμα της συμμόρφωσης της διοίκησης προς το περιεχόμενό τους, έχουν δηλαδή γίνει αντικείμενο προσοχής στο βαθμό που παρουσιάζουν ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα κρατούντα στην πολιτική δίκη.
Σύμφωνα με βασική θέση της μελέτης το δεδικασμένο αποτελεί έναν κατ\' εξοχήν δικονομικό θεσμό, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπίζεται ενιαία, ως μια πολύ συγκεκριμένη μορφή δεσμευτικής ενέργειας των αποφάσεων των δικαστηρίων, που αναπτύσσεται υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και εκτείνεται μέσα σε συγκεκριμένα αντικειμενικά και υποκειμενικά όρια. Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί το δεδικασμένο των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων εν γένει, δηλαδή τόσο του Συμβουλίου της Επικρατείας όσο και των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων, είτε αυτά εκδικάζουν ακυρωτικές διαφορές, είτε διαφορές ουσίας.
Κεντρικά προβλήματα που θίγει η μονογραφία είναι η λειτουργία του δεδικασμένου στη διοικητική δίκη και η διάκρισή του από παρεμφερείς συνέπειες των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων, όπως κυρίως η έναντι πάντων ισχύς των ακυρωτικών αποφάσεων, οι εκδηλώσεις της δεσμευτικής ενέργειας που αναπτύσσει το δεδικασμένο, ιδίως έναντι της διοίκησης, και συνακόλουθη έκταση της υποχρέωσης συμμόρφωσης, η σχέση της έννοιας του δεδικασμένου με την έννοια του αντικειμένου της διοικητικής δίκης, η έκταση του δεδικασμένου από την άποψη των αντικειμενικών ορίων με έμφαση στην έννοια του κριθέντος ουσιαστικού διοικητικής φύσης ζητήματος, των χρονικών και τέλος των υποκειμενικών ορίων.